අද bus 1කේ එනකොට ඇහුන සින්දුවක්, මාර විදිහට හිතට වැදුනා.....
ඔයාලත් ටිකක් කියවල බලන්නකො.
මා තොටින් එන උතුරු සුලගේ
ගිනි සිඹින මඩු පල්ලියේ
දෑස් අග මුතු කදුළු හංඟන
සරෝජා මගෙ දෝනියේ...
වෙඩි හඬට පොඩි අකුරු ඇදවෙයි
මක් කරන්නඩ පැන්චියේ...
ගුරුතුමී මා සිසුවියයි නුඹ
ඒත් අපි එක පංතියේ...
කර වටින් අත දමා හිනැහුනු
කෝ නුඹේ පොඩි යාලුවන්
දයාවක් නැති ලෝකයක් දැක
උන් ගිහින් පැන මායිමෙන්
තාත්තා හීනෙන් අවිත් අත වනන තුරු කදවුරු දොරින්
කාටවත් නැති දුවේ කවුරුන්, නුඹ රකීවිද සෙනෙහසින්
මන්දිරෙ දොර නුඹව කැදවයි
බේබිලා හඩනා හඩින්,
මාඉමේ වැට අඬගසයි හෙට
අවි දරා රකිනා ලෙසින්
දමා ගොදුරට කෙලෙස යන්නද ඒත් යන්නට වෙයි ඉතින්
වරක් දැක සිත නිවා ගන්නට, දුවේ ඩිංගක් හිනැහියන්....
--දීපිකා ප්‍රියදර්ශනී පීරිස්--
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment